Yusof al Farisi یوسف الفارسی

Shaykh Rabee' bin Hadi al Madkhali:

In the name of Allah, the Most Gracious, the Most Merciful.

Praise be to Allah, and may peace and blessings be upon the Messenger of Allah, his family, his companions, and those who follow his guidance. As for what follows:

It is well-known among the people of Sunnah that one who falls into an act of disbelief is not considered a disbeliever until the evidence is established against him. As for one who falls into an innovation, it is divided into categories:

The First Category: The people of innovation such as the Rafidah, the Khawarij, the Jahmiyyah, the Qadariyyah, the Mu'tazilah, the Sufi grave worshippers, the Murji'ah, and those similar to them such as the Ikhwan (Muslim Brotherhood) and the Tabligh (Tablighi Jamaat) and their likes. For these, the Salaf did not require the establishment of evidence to judge them as innovators. Therefore, a Rafidi is called an innovator and a Khariji is called an innovator, whether the evidence was established against them or not.

The Second Category: Those from the people of Sunnah who fell into a clear innovation such as the belief in the creation of the Quran, belief in predestination in a wrong way, or the opinion of the Khawarij and others. Such individuals are deemed innovators (without establishing the evidence) based on the practice of the Salaf. An example of this is what was reported from Ibn Umar (may Allah be pleased with him) when he was asked about the Qadariyyah, he said: “If you meet those people, inform them that I am free from them and they are free from me.” (Narrated by Muslim)

Shaykh al-Islam (may Allah have mercy on him) said in Dar' Ta'arud al-‘Aql wa al-Naql (1/254): “The way of the Salaf and the Imams was to consider the correct meanings known by the Shari'ah and reason, and also to consider the Shari'ah terminologies, expressing them whenever possible. And whoever spoke with a meaning that was false and contradicted the Book and the Sunnah, they would refute him. And whoever spoke with an innovative terminology that could imply both truth and falsehood, they would attribute him to innovation as well, and say: He only responded to an innovation with another innovation and refuted falsehood with falsehood.”

I say: This text highlights great and important matters that the righteous Salaf used to follow to preserve their true religion and protect it from the dangers of innovations and errors, including:

1. Their extreme caution against innovations and their adherence to correct meanings known by Shari'ah and reason. They did not express - as much as possible - except with Shari'ah terminologies and only used them for the correct meanings established by the Shari'ah of Muhammad.

2. They were the guardians and protectors of the religion. Whoever spoke with a meaning that was false and contradicted the Book and the Sunnah, they would refute him. And whoever spoke with an innovative terminology that could imply both truth and falsehood, they would attribute him to innovation even if he was refuting the people of falsehood. They would say: He only responded to an innovation with another innovation and refuted falsehood with falsehood, even if this responder was one of the prominent people of Sunnah and Jama'ah. They would not say that his general statement should be interpreted in detail because we know he is from the people of Sunnah. Shaykh al-Islam, after mentioning this method from the Salaf and the Imams, said: “And among these well-known stories is what Khallal mentioned in his book 'Sunnah' and others regarding the issue of the terminology and compulsion.”

I say: He (may Allah have mercy on him) refers to the declaration of the Imams of Sunnah against those who say: “My utterance of the Quran is created” because it could imply both truth and falsehood. Similarly, the term “compulsion” could imply both truth and falsehood.

Shaykh al-Islam mentioned that the Imams like Al-Awza'i and Ahmad ibn Hanbal and others had condemned both parties who affirmed and denied it. He said (may Allah have mercy on him): “It is reported that the rejection of the term 'compulsion' came from Al-Zubaydi, Sufyan al-Thawri, Abdul Rahman ibn Mahdi, and others. Al-Awza'i and Ahmad and others said: 'Whoever says compulsion has erred, and whoever says there is no compulsion has erred. Rather, it should be said that Allah guides whom He wills and misguides whom He wills, and the like.' They said that 'compulsion' has no basis in the Book and the Sunnah; rather, what is in the Sunnah is the term 'created' not 'compulsion.' It has been authentically reported from the Prophet (peace and blessings be upon him) that he said to Al-Ashajj of Abdul Qays: 'Indeed, you have two qualities that Allah loves: forbearance and patience.' He said: 'Are these qualities that I have acquired, or are they created in me?' The Prophet said: 'Rather, they are created.' He said: 'Praise be to Allah who has created in me two qualities that Allah loves.' They said that the term 'compulsion' is ambiguous and could imply both truth and falsehood. They provided examples for both. Then they said: 'The Imams prevented the use of the term 'compulsion' whether to affirm it or deny it because it is an innovation that encompasses both truth and falsehood.'”

Al-Dhahabi said: “Ahmad ibn Kamil al-Qadi said: Yaqub ibn Shaybah was one of the prominent companions of Ahmad ibn al-Mu'adhdhal and Al-Harith ibn Miskin, a distinguished jurist. He would withold from (saying) the Quran (is created on uncreated) .” Al-Dhahabi said: “He adopted the stance of his teacher Ahmad. Ali ibn al-Ja'd, Mus'ab al-Zubayri, Ishaq ibn Abi Isra'il, and a group also had this stance. About a thousand Imams disagreed with them. All the Imams of the Salaf and Khalaf denied the created nature of the Quran and declared the Jahmiyyah to be disbelievers. We ask Allah for safety in religion.”

Abu Bakr al-Marudhi said: “Yaqub ibn Shaybah publicized his withholding (of saying the Qur'an is created or uncreated) in that part of Baghdad, and Ahmad warned against him.” Al-Mutawakkil ordered Abdul Rahman ibn Yahya ibn Khaqan to ask Ahmad ibn Hanbal about whom to appoint as a judge. Abdul Rahman said: “I asked him about Yaqub ibn Shaybah, and he said: 'An innovator, a follower of desires.' Al-Khatib said: 'He described him thus because of his withholding.'”

Dawud al-Isbahani al-Zahiri came to Baghdad, and there was goodwill between him and Salih ibn Ahmad. He asked Salih to intercede for him to meet his father. Salih came to his father and said: “A man has asked me to bring him to you.” His father said: “What is his name?” He said: “Dawud.” He said: “From where?” He said: “From the people of Isfahan.” He said: “What is his belief?” Salih tried to avoid defining him. Ahmad continued to inquire until he understood and said: “This is the one about whom Muhammad ibn Yahya al-Naysaburi wrote to me, saying he claimed the Quran is created, so he should not come near me.” Salih said: “He denies this and rejects it.” Ahmad said: “Muhammad ibn Yahya is more truthful than him. Do not let him come to me.” [Tarikh Baghdad (8/374)].

The Third Category: Those from the people of Sunnah known for seeking the truth who fell into a hidden innovation. If such a person has died, he should not be labeled as an innovator but rather mentioned with good. If he is alive, he should be advised and the truth should be clarified to him, and he should not be hastily labeled as an innovator. If he persists, then he is labeled as an innovator.

Shaykh al-Islam Ibn Taymiyyah (may Allah have mercy on him) said: “Many of the Mujtahid scholars of the Salaf and Khalaf have said and done things that are innovations without knowing that they are innovations, either due to weak hadiths they thought were authentic, or due to understanding verses in a way that was not intended, or due to their own reasoning where texts on the issue did not reach them. If a man fears Allah to the best of his ability, he falls under the saying: (Our Lord, do not take us to task if we forget or make a mistake), and in the hadith, Allah said: 'I have done so.' This is elaborated upon in another place.” [Ma'arij al-Wusul p. 43]. In any case, it is not permissible to generalize the requirement of establishing evidence for all innovators, nor is it permissible to deny it altogether, and the matter is as I have mentioned.

My advice to students of knowledge is to stick to the Book and the Sunnah and to follow the methodology of the Salaf in every aspect of their religion, especially in the matter of declaring someone a disbeliever, a sinner, or an innovator, to avoid excessive argumentation and disputes in these matters.

I particularly advise the Salafi youth to avoid the causes that stir hatred, disagreement, and division, which are matters that Allah detests and has warned against, as have the noble Messenger, may Allah bless him and grant him peace, the honorable companions, and the righteous predecessors. They should strive to promote reasons for affection and brotherhood among themselves, which are matters that Allah and His Messenger love. May Allah's peace and blessings be upon our Prophet Muhammad, his family, and his companions.

- Written by Shaykh Rabee' bin Hadi al Madkhali Ramadhan 24 1424

شیخ ربیع ابن هادی المدخلی

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمد لله و صلوات و سلام بر رسول الله، و بر خانواده و دوستان آن، و همچنان بر آنها که هدایت آن را دنبال می‌کنند. اما بعد

اهل سنت معتقدند که کسی که کاری کند که کفر باشد، تا وقتی که بر آن حجت اثبات نشود، کافر نمی‌شود. اما کسی که در بدعتی بیفتد، به چند قسمت تقسیم می‌شود

قسمت اول: اهل بدعت مثل روافض، خوارج، جهمیه، قدریه، معتزله، صوفیان، قبوریه، مرجئه، و کسانی که مثل آنها هستند، مثل اخوان و تبلیغی‌ها و امثال آنها. سلف برای حکم مبتدع بر آنها، اقامه حجت را شرط نکرده‌اند. بنابراین به رافضی گفته می‌شود مبتدع، به خارجی گفته می‌شود مبتدع و همین‌طور، اگر بر آنها حجت اقامه شود یا نه

قسمت دوم: آنها که از اهل سنت هستند و در بدعت واضح افتادند، مثل خلق قرآن، یا قضا و قدر، یا نظر خوارج و غیره. اینها به عنوان مبتدع شناخته می‌شود (بدون حجت). مثل ابن عمر (الله از آن راضی باشد) که وقتی در مورد قدریه از آن سوال شد، گفت، "اگر آنها را ملاقات کردی به آنها بگو من با آنها نیستم و آنها با من نیستند." (روایت شده در مسلم)

شیخ الاسلام در "درء تعارض العقل و النقل" گفت، "روش سلف و ائمه این بود که معانی درست شرعی و عقلی را رعایت می‌کردند و از عبارات شرعی استفاده می‌کردند، و هرگاه کسی چیزی با معنای نادرست و مخالف قرآن و سنت بگوید، آن را رد می‌کردند، و اگر کسی با لفظ بدعت‌ حرف می‌زد می‌گفته‌اند که معنای درستی و نادرستی داشت، آن هم با بدعت می‌دانسند

من‌میگویم: این متن امور مهمی را نشان می‌دهد، که چگونه سلف صالح کار می‌کردند برای حفظ دینشان و محافظت از خطر‌های بدعت و خطاها، از جمله این

۱

احتیاط شدید آنها نسبت به بدعت‌ها و رعایت الفاظ و معانی صحیح شرعی و عقلی، و استفاده از عبارات شریعت محمدی- تا حد امکان

۲

آنها نگهبانان دین بودند و اگر کسی سخنی با معنای نادرست و مخالف قرآن و سنت می‌گفت، آن را رد می‌کردند و اگر کسی با لفظی بدعت‌ حرف می‌زد، می‌گفته‌اند که احتمال درست و نادرست داشت، آن را به بدعت می‌دانستند- حتی اگر از بزرگان اهل سنت بود. شیخ الاسلام، بعد از گفتن این راه سلف و ائمه، گفت، ”و از این قصه‌های معروف آن است که خلال ذکر کرد در کتابش ’سنت‘، و غیره- در مسئله الفاظ و اجبار

من می‌گویم: آن حرف‌ می‌زند (الله بر آن رحمت کند) راجب تبدیع ائمه اهل سنت که می‌گویند،"لفظ من از قرآن مخلوق است"، چونکه زیرا این عبارت معنای درست و نادرستی داشت. همچنین لفظ "اجبار" معنای درست و نادرستی دارد

شیخ الاسلام ذکر کرد که ائمه مثل الاوزاعی، احمد ابن حنبلی، و غیره- هر دو را رد کردند، هم آنها که قبول کردند و هم آنها که رد کردند. گفت (الله بر آن رحمت کند)، "گزارش شده است که رد عبارت 'اجبار' از الزبیدی، سفیان الثوری، عبدالرحمن ابن مهدی و دیگران آمده است. الاوزاعی و احمد و دیگران گفته‌اند: 'هر کسی که اجبار بگوید اشتباه کرده است، و هر کسی که بگوید اجبار نیست اشتباه کرده است. بلکه باید گفت که الله هر کسی بخواهد را هدایت می‌کند و هر کسی را بخواهد گمراه کند گمراه می‌کند، و همین‌طور.

آنها گفته‌اند که 'اجبار' هیچ اصلی در قرآن و سنت ندارد؛ بلکه در سنت عبارت 'درست کردن' است نه 'اجبار.' از پیامبر ﷺ گزارش شده که به الاشج عبدالقیس گفت: 'يقينا شما دو ویژگی داری که الله آنها را دوست دارد: بردباری و صبر.' آن گفت، 'آیا این ویژگی‌هایی است که به دست آورده‌ام، یا در من درست شده‌اند؟' پیامبر گفت، 'نه، در شما درست شده‌اند.' آن گفت، 'سپاس به الله که مرا با دو ویژگی که الله دوست دارد درست کرد.' آنها گفته‌اند که عبارت 'اجبار' نامشخص است و می‌تواند هم راست و هم اشتباه باشد. سپس گفته‌اند: 'امامان استفاده از عبارت 'اجبار' برای تصدیق یا رد آن ممنوع کردند، چونکه بدعتی است که هم حقیقت دارد و هم باطل

الذهبی گفت، "احمد ابن کامل القاضی گفت: یعقوب ابن شیبه یکی از همنشینان معروف احمد ابن المعذل و الحارث ابن مسکین بود، و یکی از فقها بود. آن متوقف می کرد (نمی گفت اگر قرآن مخلوق است یا نیست)." الذهبی گفت، "آن نظر استادش احمد را گرفت. علی ابن الجعد، مصعب الزبیری، اسحاق ابن ابی اسرائیل و یک گروه همین نظری را داشته‌اند. تقریبا هزار امام با آنها مخالفت کرده‌اند. همه ائمه سلف و خلف مخلوق بودن قرآن را انکار کرده‌اند، و جهمیه را کافر اعلام کرده‌اند. از الله امنیت در دین می‌خواهیم

ابو بکر المروذی گفت: "یعقوب ابن شیبه متوقف کردن خود (نمی‌گفت قرآن مخلوق است یا نیست) را در آن قسمت بغداد اعلام کرد، و احمد از آن هشدار داد." المتوکل به عبدالرحمن ابن یحیی ابن خاقان امر داد که از احمد ابن حنبل سوال کند که کی را قاضی کند. عبدالرحمن گفت، "من در مورد یعقوب ابن شیبه پرسیدم از آن، و گفت، 'یک مبتدع است، پیرو اهوا.' الخطیب گفت: 'آن به این شکل آن را توصیف کرد، به خاطر متوقف کردنش (چونکه نمی گفت قرآن مخلوق است یا نیست، باید اعلام می‌کرد، واضحا که قرآن مخلوق نیست)

داوود الاصفهانی الظاهری آمد به بغداد. بین آن و صالح ابن احمد (پسر امام احمد) خوبی بود. آن از صالح خواست که شفاعت کند که بتواند با پدرش صحبت کند . صالح رفت به پدرش گفت: "مردی از من خواسته است که آن با شما صحبت کند." پدرش (امام احمد) گفت: "اسم آن چیست؟" گفت: "داوود." پدرش گفت: "از کجا؟" گفت: "از اهل اصفهان." پدرش گفت: "اعتقادش چیست؟" صالح سعی کرد از تعریف آن اجتناب کند. احمد ادامه کرد به سوال کردن تا متوجه شد، گفت، "این همان کسی است که محمد ابن یحیی النیسابوری به من نوشت که آن ادعا می‌کند که قرآن مخلوق است، بنابراین نباید به من نزدیک شود." صالح گفت: "ای پدر، ولی این را انکار می‌کند و رد می‌کند." احمد گفت: "محمد ابن یحیی از آن صادق‌تر است. نگذارید آن نزدیک به من بیاید." [تاریخ بغداد (۸/۳۷۴)]

قسمت سوم: کسی که از اهل سنت است و در بدعت مخفی افتاد. اگر مرده باشد، نباید آن را مبتدع بدانیم. در عوض باید با خوبی آن را ذکر کرد. اگر زنده باشد، باید آن را نصیحت کرد و حقیقت را به آن نشان داد، و نباید با عجله آن را مبتدع دانست. اگر در بدعت اصرار کرد، بر آن تبدیع می‌شود. شیخ الاسلام ابن تیمیه گفت، "بسیاری از مجتهدان سلف و خلف چیزهایی گفته‌اند و انجام داده‌اند که بدعت است ولی نمی‌دانستند که بدعت است

نصیحت من به طلاب علم این است که به قرآن و سنت بچسبند، و در هر جنبه‌ای از دینشان از مذهب سلف پیروی کنند، مخصوصا در مورد تکفیر، تفسیق، و تبدیع- تا جدال و اختلاف در این مسائل زیاد نشود

و مخصوصا به جوان‌های سلفی نصیحت می‌دهد که چیزهایی که باعث نفرت و اختلاف و تفرقه می‌شود را ترک کنند- چیزهایی که الله آنها را دوست ندارد و از آنها هشدار داد، و همچنان رسول کریم ﷺ و صحابه و سلف صالح

و تلاش کنند که محبت و برادری را در بین خودشان تشویق کنند، چیزهایی که الله و رسولش دوست دارند

و صلوات الله بر پیامبر ما محمد، و بر خانواده آن، و بر صحابه آن

شیخ ربیع ابن هادی عمیر المدخلی نوشت در ۲۴ رمضان ۱۴۲۴